Suda Yüzünü Gören Aslan
<p>Uzun zaman önce, çok rüzgârlı bir çölde yaşayan bir aslan vardı. Çöl rüzgârlı olduğundan susadığı zaman uğradığı çukurlardaki su hiç sakin durmazdı; rüzgâr suların yüzünü karmakarışık eder, bu yüzden de hiçbir şey yansımazdı oradan.</p>
<p> </p>
<p>Bir gün bu aslan gezintiye çıktı ve yolu bir ormana düştü. Yorgun düşene kadar avlanıp oynadı orada. Oldukça susamıştı. Su ararken karşısına, hayal edilebilecek en serin, en iştah kabartıcı ev en durgun suyla dolu bir gölcük çıktı. Aslanlar diğer vahşi hayvanlar gibi suyu koklayabilirler. Suyun rahiyası ona semavi gibi gelmişti.</p>
<p> </p>
<p>Aslan suya yaklaştı ve hoş bir yudum için boynunu uzattı. Ama aniden sudaki aksini gördü ve bunun başka bir aslan olması gerektiğini düşündü. “Aman Allahım” dedi. Kendi kendine. “Bu su başka bir aslana ait olmalı, dikkatli olsam iyi ederim.” Geri çekildi ama az sonra susuzluk onu tekrar oraya götürdü ve yine gölcüğün yüzeyinde kendisine bakan korkunç aslanın başını gördü.</p>
<p> </p>
<p>Bu kez aslan, diğer aslanı korkutup kaçırabileceği umudu ile ağzını açıp, müthiş bir şekilde kükredi. Ve tabii ki diğer aslanın da ağzı açıldı. Bu manzara bizim aslana tehlikeli ve korkunç görünmüştü.</p>
<p>Aslan geri çekildi ve sonra yine döndü su birikintisine. Her defasında aynı şeyleri yaşadı. Ancak uzunca bir aradan sonra o kadar susamış ve umutsuz hale gelmişti ki karar verdi, “İster aslan olsun, ister olmasın, bu sudan içeceğim” ve ne olsa beğenirsiniz, aslan kafasını suya daldırır daldırmaz diğer aslan kayıplara karıştı.</p>
<p> </p>